Rönesans’ın geometrik düzen, matematiksel akılcılık (oran ve orantı formülleri vb)
ve uyum ilkeleriyle çelişen bireyselci Maniyerist tasarımanlayışı 17. Ve 18. Yy da da
artarak sürmüştür.
Bu yy larda ortaya çıkan ve ‘barok mimari’ olarak bilinen bu yeni akım,
Rönesans’ın yalınlıkla da ifade edilen biçim anlayışıyla taban tabana zıt, muğlaklık
ve karmaşıklık üzerine kurulmuş yeni bir tasarım anlayışının savunucusu olmuştur.
Bu yeni anlayışta plastiklik, mekansal derinlik ve ağır bezemelerle desteklenen iç
mekan ön plana çıkmaktadır.
Bu özelliklerin gerisinde yatan temel amacın ise mekan kullanımına
ilişkin mistik duyguların kullanıcıya aktarılma isteği olduğu
savunulmuştur.
MİMARİ ÖZELLİKLER
Barok mimarisinin tipik özelliklerini geniş ölçüde yansıttığına inanilan kilise mimarisi genellikle aşağıdaki dış cephe özellikleriyle tanınmaktadır:
1. Giriş cephesinde özel yuvalar içinde tamamen bağlantısız olarak serbestçe duran 2 şerli ya da 3 erli kolonlar
2. Kemer, yarım kemer, pediment, plastr, korniş vb mimari elemanların yanısıra heykel figürleri ve ağır süs donatıyla elde edilen dinamik cephe görüntüsü
3. Taşıyıcı sistemi oluşturan yapı bileşenlerinin ağır süs elemanlarıyla gizlenmesi
Barok yapının iç mekan özellikleri genellikle aşağıdaki unsurlardan oluşmaktadır:
1. Merkezileştirilmiş uzunlamasına plan ya da elipse dönüştürülmüş bir merkezi plan
2. İç mekanı çevresinde devamlılığı sağlanmış, dalgalı yüzeylere sahip duvarlar
3. Tonoz, kubbe ve kemer strüktür elemanlarını taşıyan kolonların iç mekandaki ritmik dağılımı
4. Mimari öğelerle ovalleştirilip, pahlanarak yok edilen iç mekan köşeleri
5. Pencereler etrafında farklı dalgalı bulut etkileri ve melek figürlerinin fresklerle resmedilmesi
6. Bulut görüntülerinin çoğunlukla rölyef biçiminde yüzeye oyulması
7. Duvar ve tonoz yüzeylerinin birlikte kavislendirilip biçimlendirilmesi
8. Ağır süsleme donatısıyla iç mekanın fiziksel sınırlarının bulanıklaştırılması
9. İç mekanı tanımlayan mermer kaplı yan duvarlarda oluşturula localar
10. Localar içine yerleştirilen kutsal figür (aziz, azize, ve melekler) tasvirleri
11. Antropometrik figürlerin arkasından aşağı doğru akan ışık selinin yıldızlı ışınlarla simgeleştirilip, loca alınlığının arkasındaki bir pencereyle aydınlatılması
MİMARİ ÖZELLİKLER
Barok mimarisinin tipik özelliklerini geniş ölçüde yansıttığına inanilan kilise mimarisi genellikle aşağıdaki dış cephe özellikleriyle tanınmaktadır:
1. Giriş cephesinde özel yuvalar içinde tamamen bağlantısız olarak serbestçe duran 2 şerli ya da 3 erli kolonlar
2. Kemer, yarım kemer, pediment, plastr, korniş vb mimari elemanların yanısıra heykel figürleri ve ağır süs donatıyla elde edilen dinamik cephe görüntüsü
3. Taşıyıcı sistemi oluşturan yapı bileşenlerinin ağır süs elemanlarıyla gizlenmesi
Barok yapının iç mekan özellikleri genellikle aşağıdaki unsurlardan oluşmaktadır:
1. Merkezileştirilmiş uzunlamasına plan ya da elipse dönüştürülmüş bir merkezi plan
2. İç mekanı çevresinde devamlılığı sağlanmış, dalgalı yüzeylere sahip duvarlar
3. Tonoz, kubbe ve kemer strüktür elemanlarını taşıyan kolonların iç mekandaki ritmik dağılımı
4. Mimari öğelerle ovalleştirilip, pahlanarak yok edilen iç mekan köşeleri
5. Pencereler etrafında farklı dalgalı bulut etkileri ve melek figürlerinin fresklerle resmedilmesi
6. Bulut görüntülerinin çoğunlukla rölyef biçiminde yüzeye oyulması
7. Duvar ve tonoz yüzeylerinin birlikte kavislendirilip biçimlendirilmesi
8. Ağır süsleme donatısıyla iç mekanın fiziksel sınırlarının bulanıklaştırılması
9. İç mekanı tanımlayan mermer kaplı yan duvarlarda oluşturula localar
10. Localar içine yerleştirilen kutsal figür (aziz, azize, ve melekler) tasvirleri
11. Antropometrik figürlerin arkasından aşağı doğru akan ışık selinin yıldızlı ışınlarla simgeleştirilip, loca alınlığının arkasındaki bir pencereyle aydınlatılması
Yorumlar
Yorum Gönder